Ede de gelukkigste stad van Nederland!
Amsterdam nummer acht op de wereldranglijst van aantrekkelijkste steden! Lijstjes
doen het altijd goed. Ze worden gretig verspreid, vooral als de eigen
stad hoog scoort. Voor kranten en websites is het gemakkelijke
content. Meestal blijft het bij
een kort bericht waarin niets over het achterliggende onderzoek wordt
verteld. Wat dat betreft verschillen steden- en landenlijstjes niet
zoveel van de eindeloze hoeveelheid
clickbait op het web; je weet dat je het met een flinke schep
zout moet nemen en toch mòet je even kijken naar die 15
celebrities with dirty secrets.
Het is een oermenselijke behoefte om te
rangschikken. Het antwoord op de vraag wat er precies is gemeten, en
hoe dat is gedaan, is altijd wel te vinden in de krochten van een bijbehorend rapport. Maar wie gaat er naar een website om een pdf
van 143 pagina's te downloaden? Het gaat om dat lijstje. En al weet je dat de uitkomsten moeten worden gerelativeerd, ze blijven toch hangen. Kopenhagen en
Wenen zijn Amsterdam gepasseerd op de lijst van leefbare steden? Amsterdam, let op uw zaak!
Zo blijven er veel vragen liggen. Hoe
zijn containerbegrippen als 'leefbaarheid' of 'aantrekkelijkheid voor
investeerders' precies samengesteld? Waar zijn de grenzen van de stad gelegd? Als je de Randstad vergelijkt met Groot-Parijs krijg
je heel andere uitkomsten dan wanneer je de stad Amsterdam met de
stad Parijs vergelijkt. Hoeveel steden zijn er vergeleken en waarom
precies die? In internationale lijstjes is Amsterdam vaak de
enige Nederlandse vertegenwoordiger en worden Rotterdam of Den Haag
overgeslagen. Buitenlandse steden die veel groter zijn dan Amsterdam,
ontbreken dan weer. Ooit wel eens Belo Horizonte voorbij zien komen
in zo'n ranglijst?
 |
| De Global Power City Index van het World Economic Forum (2017) |
De vraag is altijd wat je nu precies meet. Het geluksonderzoek onder de vijftig grootste Nederlandse gemeenten bijvoorbeeld, was self reported: deelnemers moesten zelf aangeven hoe ze zich voelden. Dan meet je eigenlijk niet hoe gelukkig mensen zijn, maar welk antwoord ze geven op de vraag hoe gelukkig ze zijn. Het is heel waarschijnlijk dat ook in de bereidheid om toe te geven dat je je ongelukkig voelt culturele en demografische - en dus ook geografische - verschillen bestaan. Dan zijn Edenaren (what's in a name) dus niet het gelukkigst, maar vinden ze dat ze het minst mogen klagen.
Wat zegt zo'n ranglijst waarin usual suspects als Londen, New York en Tokyo bovenaan staan over het leven van de gemiddelde bewoner van die stad? Of een leefbaarheidsonderzoek waarin steden als Kopenhagen, Vancouver, Wenen en Zürich steevast hoog eindigen. Meet je daarin de aantrekkelijkheid van die steden of vooral die van de welvarende en stabiele landen waarin ze liggen?
Veel 'beste dit-of-dat' lijstjes zijn een overblijfsel uit het pre-2008 tijdperk van voor de vastgoed- en kredietcrisis. De heersende
gedachte was lange tijd dat als steden zouden gaan voor de hoofdprijzen - de
beste bedrijven, de slimste bewoners - op termijn al hun inwoners
daarvan profiteerden. We weten inmiddels dat het niet zo werkt. Zelfs Richard Florida, de goeroe van de creative cities gedachte, heeft
inmiddels schoorvoetend zijn ongelijk toegegeven. Juist in steden zijn er winnaars en
verliezers. Er is verdringing op de woning- en arbeidsmarkt. Wijken
veranderen, waarbij oude bewoners letterlijk of figuurlijk worden weggedrukt door nieuwe. Er
zijn, ook in Nederland, oplopende woonquotes; het deel van het
inkomen dat opgaat aan vaste lasten.
Dit is geen pleidooi om te stoppen met lijstjes, wel om inzichtelijker te maken wat ze precies voorstellen. En voor een ander soort lijstjes. Niet meer alleen van de beste, maar van 'de beste voor wie?' Een leefbare stad betekent voor bewoners met een laag inkomen dat de huren niet nog harder stijgen. Voor jonge starters dat er voldoende betaalbare woningen te vinden zijn. Voor gezinnen met kinderen dat er voldoende speelplekken in de buurt zijn. Voor cultuurliefhebbers dat het theateraanbod op peil blijft.
Dit is geen pleidooi om te stoppen met lijstjes, wel om inzichtelijker te maken wat ze precies voorstellen. En voor een ander soort lijstjes. Niet meer alleen van de beste, maar van 'de beste voor wie?' Een leefbare stad betekent voor bewoners met een laag inkomen dat de huren niet nog harder stijgen. Voor jonge starters dat er voldoende betaalbare woningen te vinden zijn. Voor gezinnen met kinderen dat er voldoende speelplekken in de buurt zijn. Voor cultuurliefhebbers dat het theateraanbod op peil blijft.
Het vraagt om een nieuw soort lijstjes. Lijstjes waarin stedelijke, regionale of landelijke kwaliteit niet langer
wordt gemeten als een gemiddelde dat door een hoge top omhoog wordt
getrokken, maar waarin vooral wordt gemeten hoe groot de groep bewoners
is die ervan profiteert. Je zou het 'de meest inclusieve stad' kunnen
noemen. Welke steden slagen er het best in om iedereen te laten meetellen en meedoen?
 |
| Amsterdam-Noord, Van der Pekstraat |
